Nasreddin Hoca‘ya kadılığı sırasında karşısına iki adam gelir. Davacı:

-Ben bu adamdan davacıyım Kadı Efendi! Bana hakkımı vermiyor, diye şikayette bulunur.

Adam öbürünü göstererek:

-Bu adam hamallık yapıyor, odun taşıyordu. Bir ara sendeledi, sırtındaki odunlar yere düştü. Beni görünce yere düşen odunları sırtıma yüklememi istedi. Ben de yardım ettim. Odunları yükledikten sonra, bu zahmetime karşılık bana ne vereceğini sordum. “Hiç” dedi. Sonra o ücretini aldı, bana birşey vermedi. Bana söz verdiği “Hiç hakkımı” versin, der.

Hoca adamı dikkatli dinler.

-Doğru, haklısın! Şöyle yanıma yaklaş bakalım, der.

Adam, para alacağım sevinciyle Hoca’ya yaklaşır.

Hoca oturduğu minderin bir ucundan kaldırır. Adama sorar:

-Minderin altında ne  görüyorsun?

Adam:

–Hiç!.. diye cevap verir. Hoca da cevabı yapıştırır:

-Güzel! Al oradaki hiçi de, buradan çabucak uzaklaş. Hakkın kalmasın, der.